Żeby nie było, że nie ostrzegałem

O czymże dumać na warszawskim bruku gdy jesień idzie... 
Szybka decyzja, dokształcę się w niuansach dziejów niezwyciężonego mego miasta. Wycieczki, no w sumie czemu nie; prawie co tydzień coś się dzieje lecz czasem wieje nudą a zawsze tłumem. Muzea? Te co lubię - znam, niektóre wręcz na wylot. No to może na drugą stronę barykady że tak powiem. Zdawać nic nie chcę, wymeldować zawsze się można, w końcu to ma być rozrywka na przezimowanie - no to jadziem panie Zielonka. Powęszyłem, poszperałem i zrobiłem ten koszmarny błąd zapisując się na Tutorowy kurs przewodnicki.

Zaczęło się od razu z grubej rury - rozkład jazdy wypełniał szczelnie weekendy a środowe wykłady były prawie jak u króla Stasia; tyle że tacy śliwek brak. No i te weekendy! Bywało jak pod Moskwą przed dwustu laty i zapewne tworzyliśmy grupkę godną pędzla sadysty Kossaka - może mniej romantyczną ale równie zamarzłą. Ale jaką grupkę! Grupę gotową na wszelkie wyzwania, zahartowaną lepiej niż wojska nad Berezyną choć w zbliżonej temperaturze. Ta wspaniała banda pomyleńców wzajemnie zagrzewała się do dalszych wyzwań, przerzucała coraz to nowymi wiadomościami a wszystko to pod czujnym okiem tutorowych mentorów.

Właśnie, słówko o kadrze; nie dali odetchnąć tylko pracowicie wpychali w mą biedną technokratyczną łepetynę kolejne daty i nazwiska, jakieś rzeźby, krenelaże, pilastry i ryzality... Broniłem się jak mogłem - to wszak miała być rozrywka - nie wyszło. Cholera, umiem i już... Ani się obejrzałem jak już było po wszystkim i kurs się zakończył.

A teraz co? Mam w łapie papier żem przewodnik, spokojnie ulicą przejść nie mogę bo każdy murek odruchowo klasyfikuję na style, pomniki do mnie gadają, zamiast po knajpach łażę po antykwariatach... i piekielnie brakuje mi tych weekendowych rajz po mieście.

Żeby nie było, że nie ostrzegałem! 

Michał Bluhm - Kwiatkowski
przewodnik po Warszawie 

Więcej pod linkiem